Tomas Man

Tomas Man (1875.-1955.) je njemački književnik i dobitnik Nobelove nagrade za književnost 1929. godine.
1905. godine zasniva obitelj, oženivši Katarinu, djevojku iz ugledne i bogate minhenske jevrejske obitelji, s kojom će imati šestero djece. U Manovu životu nakon ženidbe slijedi razdoblje koje će sve do 1914. godine obilježavati njegova, naposljetku i uspješna, nastojanja da se situira i u građanskom životu. Riječ je o razdoblju relativne slave i blagostanja, s nizom gostovanja na kojima čita iz svojih djela, odlascima u lječilišta i na odmore tako da je, izuzme li se željeznička nesreća, koju je bez većih posljedica preživio 1906. godine, ovo razdoblje bilo razdoblje bez upadljivih izvanjskih događaja.Krajem juna 1952. godine Manovi odlaze na svoje prvo putovanje po Evropi nakon okončanja Drugog svjetskog rata. Na putovanju Mana sustiže glasina da je simpatizer sovjetskog režima, pa se iz predostrožnosti s porodicom stalno nastanjuje u Švajcarskoj. I nadalje neprestano zaokupljen koncipiranjem svojih djela, publicističkih priloga, prijemima i javnim predavanjima, Thomas Mann u julu 1955. godine obolijeva od tromboze da bi svoje pero definitivno odložio 12. augusta te iste godine u ciriškoj kantonalnoj bolnici.
Djela: Smrt u Veneciji, Budembrokovi, Čudesna gora, Kraljevska visost…
Tomas Man ne samo da je njemački roman uveo u krug evropskog romana već je stvorio i specifičnu vrstu romana koja se, zbog svoje slojevitosti i kompleksne strukture, opire jednoznačnom tipološkom određenju.

Prvi roman Tomasa Mana i jedno od najznačajnijih dela nemačke književnosti predratnog doba. Roman govori o opadanju buržuazije koje je prikazano kroz propadanje jedne ugledne trgovačke porodice. Radnja romana se dešava u Libeku, rodnom gradu Tomasa Mana, i kroz nekoliko generacija u XIX veku, prati propadanje bogate i ugledne trgovačke porodice Bunderbrok. Autor na izvanredan način slika unutrašnja stanja likova i njihove unutrašnje sukobe. Svaki lik ima svoje prepoznatljive osobenosti a, isto tako, u svakom liku prepoznajemo njihovu porodičnu sličnost. U središtu romana su dešavanja i likovi iz treće generacije Budenbrokovih.



https://mega.nz/#!Z6gW0aQC!9LZ37JceFVZiuW0BSb24OWEOYa_jL57E2FGPww19bu0

Roman (1912.) njemačkog pripovjedača i esejiste, dobitnika Nobelove nagrade za književnost (1929.) inspiriran je autentičnim događajima iz piščeva života. Fabula slijedi ostarjelog pisca Gustava von Aschenbacha koji se tijekom posjeta Veneciji platonski zaljubljuje u četrnaestogodišnjeg dječaka iznimne ljepote Tadzija. Aschenbach se isprva uvjerava da je njegov interes za dječaka estetske naravi, ali ubrzo postaje opsjednut njime. U Veneciji izbija epidemija kolere, on - iako svjestan opasnosti - ne želi otputovati te, na kraju, umire. Po ovom je literarnom predlošku Luchino Visconti snimio istoimeni film (1971.).



https://mega.nz/#!k24hTYLA!tvtsYws85GXAzoXUeQ2OLKNT7ARFNjaITtFw25CnCfc

U Doktoru Faustusu je došlo do prave „provale" istorije u manovo umetničko ostvarenje. Neposrednije nego u bilo kojoj drugoj njegovoj pripovedačkoj tvorevini, predmet spisateljske igre iz koje nastaje književni svet romana tu su i aktuelno zbivanje, čiji je pisac svedok i sudeonik, i ono što je, pripremajući ga, ovom zbivanju prethodilo, kao i dalja prošlost sa svojim figurama i simbolima, delotvornim u prikazivanoj sadašnjici tako što se viđenje i tumačenje te prošlosti čitaocu neposredno daju preko naratora koji piše životopis svoga prijatelja, ali i fantomski-neuhvatljivo, kao ponovljene crte predaka na licima savremenika, koji se ne vide uvek, niti je svako kada da ih prepozna. Ni u jednom svom pripovedačkom delu nije Man tako eksplicitan, kad je reč o istorijskom zbivanju, kao u Doktoru Faustusu, ali u isti mah, ni u jednom drugom delu ne zavisi njegovo razumevanje u tolikoj meri od sposobnosti da se prate aluzije, podrazumevani nedorečeni i poludorečeni sadržaji, niti su šifre kojima se pisac služi tako složene. Doktor Faustus slika epohalno finale, koje predstavlja nacional-socijalizam u nemačkoj i Drugi svetski rat, i njegovo približavanje, viđeno pre svega iz perspektive reprezentativne sudbine umetnika, a onda i kroz preplitanje drugih građanskih sudbina. Problem sa kojim se Toman Man suočava od svojih početaka: umetnik je među drugim ljudima usamljenik, iako njegovo delo treba da bude njegovo obraćanje njima - dobija ovde najzaoštreniji vid i bitno povesni smisao. - Dragan Stojanović (iz pogovora)



https://mega.nz/#!FqhnGIqY!2OtgYfe2MF8CLOE4IL8iy4KltAujuHrW3IWZ2LRes2c

Roman “Ispovesti varalice Feliksa Krula” Tomas Man je počeo još tokom Prvog svetskog rata. Njegov glavni junak je nalik savremenom Dorianu Grayu, koji, iako talentovan, pametan i lep, bira da postane lopov i da se pomoću emotivnih veza munjevito penje po društvenoj lestvici, vremenom se pretvarajući u čudovište. Ekstravagantna parodija “Felix Krull”, prema rečima samog Mana, prevodi “autobiografsku i aristokratsku ispovest u Goetheovom duhu u sferu humora i kriminalistike”. Umetnik, tvrdi u svom romanu Mann, figura je komična – on može da oslepljuje i obmanjuje, ali ne može da izmeni svet. Mann je „Felixa Krulla“ smatrao svojim najboljim i najuspešnijim delom, jer roman “istovremeno negira tradiciju i ide ka njenom izvoru”



https://mega.nz/#!E3hymaCL!tI6KallcClFGB-HM7xUYb0fYrTA74CyyvdKatDLk_oA

U ovoj zbirci su smešteni sledeći naslovi:
Pripovetke I: Razočarenje; Mali gospodin Frideman; Bajaco; Tobija Mindernikel; Luishen; Tonio Kreger; Smrt u Veneciji; Orman; Težak čas; Gladius Dei; Gladni ljudi; Genijalno dete; Sreća; Kod proroka; Soj Velzunga; Železnička nesreća; Kako su se tukli Jape i Do Eskobar; Put groblja.
Pripovetke II: Gospodar i pas; Nered i rani bol; Mario i mađioničar; Zamenjene glave; Zakon; Prevarena.



https://mega.nz/#!VjhG2aSK!w4L1YHURaGkKLa_ZrGZ1Xlz5LDrMlG5bo6bN9ZeAJ2o

Jedno od najznačajnijih i najuticajnijih djela njemačke književnosti XX vijeka. Radnja romana se dešava u Davosu, u deceniji koja prethodi Prvom svjetskom ratu. Hans Kastport je 23-ogodišnji inžinjer parobrodarstva koji je došao u sanatorijum po preporuci svog ljekara i ujedno u tronedjeljnu posjetu svom rođaku Joahimu Cismenu. Navikava se na njihov način života i njihove običaje, stiče prva poznanstva i prve simpatije. Ljudi iz sanatorijuma samo naizgled vode običan život bolesnika a, u stvari, predstavljaju sliku bolesne Evrope pred Prvi svjetki rat.Roman koji raspravlja o velikim pitanjima epohe i koji Mana prikazuje kao velikog mislioca koji duboko tumači svoje vrijeme.



https://mega.nz/#!pix01CxK!14GpEKEvVg2P-1zbNiRcw3hdIgMmEd2bXtIHYmMW-Kg

Ako pođemo od toga da naziv jednog književnog dela predstavlja ključ za njegovo tumačenje - možda ne idealan, ali ipak onaj koji nam (svesno ili nesvesno) nudi sam autor - treba malo da se zadržimo na ovom neobičnom imenu: Tonio Kreger. Lično ime u nazivu umetničkog dela uvek predstavlja signal da će se u centru naći jedna ličnost. I u Manovoj noveli nalazimo jednu centralnu ličnost, a ta ličnost je umetnik. Verovatno je većini čitalaca prošla kroz glavu misao da se ovaj kratki roman mogao zvati i Portret umetnika u mladosti - ovo ime je desetak godina kasnije odabrao Džojs za svoj roman, čiji junak, uzgred budi rečeno, nosi takođe neobično ime: Stiven Dedalus. Stivena, kao i Tonija Kregera, školski drugovi zadirkuju zbog imena koje nosi. Obojici junaka ime predstavlja nekakav beleg. Sada već postaje očigledno zbog čega je Tomas Man ostavio golo ime i prezime i šta je time hteo da nam saopšti. U imenu Tonio Kreger sadržane su sve suprotnosti kojima obiluje svet novele i svest junaka: sever i jug, život i umetnost, umerenost i neumerenost, zdravlje i bolest, građansko i umetničko, askeza i razuzdanost, svet površnosti i svet duha. Tonio Kreger jeste portret umetnika u mladosti. Tema novele je umetnikov život: ne umetnička egzistencija kao jedan aspekt života, nego život čoveka-umetnika, čoveka koji nije ništa drugo nego umetnik i za koga običan svet vitalnosti predstavlja inspiraciju i muku, budući da u njemu ne učestvuje, iako samo zahvaljujući njemu njegovo srce živi.



https://mega.nz/#!x7p0DabS!G1y5T2jMah5wMIhPey33JT8o6Bl8rwrzXbLfNHya4aI

Ova ironična satira Tomasa Mana nudi ingeniozan portret okoštalog i anahronog njemačkog plemstva podmlađenog pojavom jedne slobodoumne mlade Amerikanke.Ove stranice obiluju nezaboravnom galerijom likova – od aristokrata do ludakinja – te predstavlja uzavreli mikrokosmos Evrope u sam osvit Velikog rata. Pokretačka narativna sila romana je ljubav mladog princa, sputanog tradicijom i egzotične ljepotive Ime. Ovo djelo nobelovca Tomasa Mana predstavlja pažljivi opis dekandentnog društva oživljenog snagama modernosti te nudi jednu univerzalnu poruku – prezrelost i smrt su neobhodan preduslov obnove i novog početka.



https://mega.nz/#!1nxGVIzB!MSYnQnBRqyWp_XK-PTmOKIAjBEyp0zt9VuqE9OMPpuY

Tomas Man je, fasciniran samim konceptom genijalnosti i bogatstvom njemačke kulture, pronašao u Johanu Volfgangu fon Geteu otjelovljenje njemačkog ideala kulturnog heroja. Manova romaneskna biografija Getea prvi je put objavljen 1939. godine. Lota u Vajmaru je veličanstveni i živopisni dvostruki portret - kompleksna studija Getea i Lote, žene koja je u svojoj mladosti poslužila kao model za Šarlotu u poznatim i uticajnim Geteovim Jadima mladog Vertera. Lotina razmišljenja, u susretu sa Geteom, prvim poslije četrdeset godina, i njeni razgovi sa različitim ličnostima u Vajmaru, omogućavaju Manu da predstavi širok i pogat portret Geteovog genija kroz brojne tačke gledišta



https://mega.nz/#!8ywUBYoK!H5AFnalYaOXSPhiae0pOf2Qpiuuc7UGSEgPGTiNrOKk

Svojom javnom delatnošću tokom Prvog svetskog rata (1914 – 1918), veliki pisac otvoreno ustaje protiv demokratsko-pacifističkih tendencija koje su dobrim delom bile prisutne u zapadnom javnom mnenju toga vremena, zalažući se pritom za konzervativno-militaristički koncept nacionalne ideologije.
Posle Drugog svetskog rata, nakon tragičnog iskustva nacističke Nemačke, Tomas Man postaje privržen ideji  lišavanja političke subjektivnost vlastite domovine, njenog uklanjanja sa svetske političke scene. Bio je to čin moralne odgovornosti velikog pisca nad kojim je, po svemu sudeći lebdela misao Johana Volfganga Getea kada je genije iz Vajmara jednom prilikom zapisao:“Često mi se događalo da osetim gorki bol pri pomisli na nemački narod koji je tako vredan poštovanja u pojedinačnom i tako jadan u celini“.



https://mega.nz/#!tnowXSyI!PIUkPVbqFUY5dRmokY22W3QSSDSfH21QQ0q47oVtpXs